De winnende gedichten van 2021 en 2023
De winnende gedichten van de editie 2021 en editie 2023 staan in het uitklapmenu hieronder.
In 2021 was het thema 'Nabij'.
'Koestering' was het thema in 2023.
Veel leesplezier!
2021
‘Van een afstand nabij’ (Judith Bisscheroux )
Op anderhalve meter ben je mijlenver
van mij
Mijn verregaande complottheorieën komen
Steeds dichterbij
De relschoppers hebben mijn hersenpan verlaten
staan nu voor de deur in de rij
De boze buitenwereld in de woonkamer
In mijn eiland van alleenheerschappij
Niet langer gesloten tussen deze vier bakstenen muren
Maar grenzeloos vrij
Onze gemeenschappelijke vijand verdeelt ons in wij en jullie
In hij en zij
Stond ik maar niet meer tegenover
maar weer zij aan zij
Dan voelde ik jou, jij onbekende
Zo ongekend bekend dichtbij
‘Ergens in mijn hoofd’ (Marina)
Ergens in mijn hoofd
zit een vakje met herinneringen.
Opgesloten, dichtgestopt,
volgepropt met rommel.
Liever laat ik je mijn hoekje met cadeautjes zien.
Groot en klein,
Al tig keer uitgepakt.
Met elke keer een glimlach op mijn gezicht.
Ho! Dát vakje, daar blijf je van af!
Dat vakje is van mij!
Die ruim ik zelf wel op
en soms.. dan sta jij me bij.
O, ga nu niet lopen trekken,
dan gaat ie weer op slot
en mag je alleen mijn mooie hoekje zien.
Maar wie weet, als je ‘gentle’ bent,
misschien vind ik dan weer de sleutel
en kan ik je wat van die rommel tonen.
En heel misschien,
als je hier blijft, bij mij
alleen dan misschien
durf ik het vakje om te keren
en de rommel op te ruimen.
En weet je..
Heel, heel misschien
..verschijnt er dan weer een nieuw pakje in mijn mooie dingen hoekje.
‘Wakkere, wankele wereld in de steigers’ (M.)
Ik zou willen wonen in een luchtkasteel
Muren gemetseld van broze dromen
Behangen met plaatjes uit een ver verleden
en tijden, die nog moeten komen
Gangen, gebeiteld in mijn geheugen
gaan terug naar waar ik nooit kwam
Daar, waar ik mezelf leer kennen,
dat is het punt, ik weet ervan
Dat de versperring van mijn geest,
de barricade, op weg naar het doel
niet genomen wordt met gezond verstand
maar met een overdosis van gevoel
Zo eindig ik weer bij mezelf;
daar breek ik alle muren af
En in de bouwput van mijn dromen
delf ik dan mijn eigen graf
‘Samen staan we sterk’ (Gisele Vranckx)
als jij net als ik dat teken zoekt
van liefde en herkenning
draai je om
ren naar mij
ik sta al dichterbij
dan jij zou kunnen denken
blijf dan staan
kijk me aan
ik wil niet meer
alleen bestaan
‘Zonder woorden’ (Marijke de Roos)
Ik kwam haar tegen
In stilte begrijpen we elkaar
Pratend over gewone dingen
Wat betreft ons psychische worsteling, hadden we genoeg aan een gebaar
We begrijpen elkaars gedrag
Steunen elkaar door er te zijn
Voelen elkaars verdriet, maar samenhorigheid gaat ook gepaard met een lach
We weten dat we veel hebben meegemaakt
Dat we soms heftig worden geraakt
Van dit alles is zo fijn
Dat we een stille twee eenheid zijn
2023
'Een mens als ik' (Johanna Klein)
Vader
Bij het afscheid zei je mij
Kijk elke avond naar de maan en denk aan mij
Ik kijk elke avond naar de maan en denk aan jou
Jaren heb ik dat gedaan
En toen ik je weer zag
Keek een vreemde mij aan
'Even een glimlach' (Bert Klopman)
Even een glimlach
Je probeerde jezelf te verdrinken. Op je kamer waterboarding
totdat je bijna bezweek. Je wilde naar de plek
waar je vrienden zijn.
Voor de wielen van tegemoetkomende auto’s
moesten we je weghalen. Rollend door
het gras voelde ik, hoe sterk dit was.
Jij was de jager, ik het konijn
in je lichtbak gevangen. Ik rende te hard
voordat ik besefte niet je redder te kunnen zijn.
Aan die tafel in Oosterbeek zaten we samen zo verloren
Nog steeds voel ik de pijn toen je me vertelde dat je
niet meer op deze wereld wilde horen.
Verdoofd reik ik uit naar de puzzelstukjes die ik verdeel,
daarna sluit ik me op in oeverloze gedachten
en glij met je mee.
Worstelend met vast gekroonde slakken
op papier, koesteren we het licht
van de schaduw in elke kier.
Aan de horizon bevriezen norse kleuren.
Vrolijke vliegers dansen als
de zon verschijnt.
Samen verstommen we in een surplace
en houden ondanks de koude wind
toch heel even
aan een glimlach vast.
'Paradox in Liefde' (Marijke de Roos)
Als ik mensen kwijt raak,
omdat ze in de hemel zijn, dan heb ik verdriet,
Als ik mensen kwijt raak,
omdat ze voor een ander kiezen, dan heb ik ze liever niet.
Als ik mensen kwijt raak,
omdat mijn fysieke handicap te moeilijk voor hen is, en ik
ze moet verliezen.
Dan besef ik des te meer dat ik de mensen koester in mijn
nabijheid,
die er altijd voor mij zijn,
dan koester ik de warmte en koester ik de liefde,
en dat voelt zo intens, zo warm en zo fijn.
'Koestering is als' (Jasper Nijk)
Koestering is een zacht briesje
Een warme gloed in je hart.
Een stille herinnering aan wat was
En wat nooit verloren zal gaan.
Koestering is als een daad van liefde,
een gevoel dat ons bindt en verbindt.
Koestering is als een daad van zorg,
een handeling van warmte en liefde.
Koestering is als een beweging van liefde.
Koestering is als een poëtisch gebaar,
Een kunstwerk van liefde en verbondenheid.
Ik vertrouw op poëzie.
Ik koester de vrijheid van meningsuiting,
hoewel eerder genomen dan gegund.
Ik koester de creativiteit
tegenover de kunstmatige intelligentie.
Ik koester
de koestering
en vertrouw op
poëzie
'Verwondering' (Marieke)
Dat het zinloos is
Wil niet zeggen
Dat jij je best niet hoeft te doen
Je bestaan heeft niet echt betekenis
Binnen een paar generaties
Ben je uitgewist
En de aarde wordt nooit meer dezelfde
Binnen mijn familie
Worden de dino’s en de sabeltandtijger
Niet echt gemist
De dodo ook niet
Wij zijn overtuigde aanhangers van de zinloosheid
Wij voegen niks toe aan deze wereld
Wat ons rest is verwondering
Om wat mensen doen en hoe
Hoe de natuur in elkaar zit
En hoe stil het daar kan zijn
Elke mens, steen, dier, boom
Roept die verwondering op
Soms alleen door het uiterlijk
Altijd door hoe het voor zichzelf zorgt
Hoe het daarvoor de wereld tegemoet treedt
Waar onbeholpenheid en moed
Elkaar nodig hebben
Dit is wat zinloosheid geeft
Belangeloos waarnemen en koesteren.